Στον Φίλιππο

Λένε πως οι καλές ιστορίες τελειώνουν σύντομα: σε δέκα, είκοσι, το πολύ τριάντα λέξεις. Όχι όλες. Στο τσεπάκι μας έχουμε πολλές ιστορίες να αφηγηθούμε και άλλες τόσες για να θυμηθούμε και να συγκινηθούμε αλλά όταν πρόκειται για την πραγματική συγκίνηση που σου προκαλούν κάθε φορά πους τις θυμάσαι, αυτή η συγκίνηση που σε έχει αγγίξει σε βάθος, χρειάζεσαι πολλές λέξεις, δεν εξαντλούνται σε τριάντα μοναχά.
Όταν μου τηλεφώνησε, ήμουν εκτός Αθηνών, και μου είπε: “είμαι πολύ περήφανος που είμαι φίλος σου”. Μόλις είχε ανακαλύψει την αλήθεια από τρίτους- ξένους -σε μία μεγάλη παρεξήγηση. Τα μάτια μου είχαν γίνει λίμνες τότε, όχι γιατί αποκαταστάθηκε η αλήθεια, αλλά επειδή κατάλαβα πόσο τυχερός μπορείς να είσαι όταν έχεις έναν τέτοιο φίλο. Πραγματικό.

Θυμάμαι καθαρά την κρύα αλλά ηλιόλουστη ημέρα στον σταθμό του Αμαρουσίου που γνωριστήκαμε και αντιληφθήκαμε ότι γιορτάζουμε την ίδια μέρα. Γελαστός, αισιόδοξος, ανυποψίαστος για ό,τι θα του συνέβαινε μετά από λίγα χρόνια στη ζωή του, αθώος και γεμάτος ενέργεια. Έτσι ήταν όταν μου εκμυστηρευόταν σε ένα ταξίδι κατασκήνωσης πόσο ερωτευμένος ένιωθε με τη δυναμική γυμνάστρια, και άλλες φορές η απογοήτευση στα μάτια του για το πόσο πιεσμένος ήταν με κάποια άλλη γυναίκα...

Εκείνο το πρωί, που ήμουν άρρωστη, μου έφερε μια σακούλα πορτοκάλια, να πίνω χυμό φρέσκο. Τα είχε στείλει η μαμά του... Και όταν πενθούσαμε μαζί τον χαμό της εκείνος έδινε παρηγοριά σε πατέρα και αδελφό: είναι από την σπάνια πάστα ανθρώπων που θέλει να βοηθά πρώτα τους άλλους και μετά τον εαυτό του...

Δύσκολο πράγμα ο χρόνος, σε βάζει σε μια τρύπα και σε πάει τέσσερα χρόνια πίσω, οκτώ χρόνια ακόμη πιο πίσω... αλλά επειδή ο χρόνος στεριώνει τις φιλίες είναι ωραίο να έχεις φίλους τόσο υποστηρικτικούς.

Στις 8 Μαΐου με πήγε στην εκκλησία. Λίγο πριν, προσγειώθηκε μια φωτογραφία στο κινητό μου με το αυτοκίνητό του στολισμένο με λεμόνια... Ήταν η πιο συγκινητική στιγμή αλλά και η πιο χαρούμενη. Και θέλω να του πω ευχαριστώ με τον δικό μου τρόπο για όλες τις στιγμές που ήταν και είναι κοντά μου...
Σου αξίζει το καλύτερο και είμαι σίγουρη πως θα το έχεις. Και θα είμαστε όλοι εκεί!

Γιατί δεν θα γκρινιάξω στη δουλειά...

...γιατί οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν, κι όταν αποφασίζουν να το κάνουν εσύ δεν είσαι πια εκεί...

...γιατί βαριέμαι αφόρητα να αποδεικνύω κάθε φορά ότι δεν ανήκω σε κάποιο είδος του ζωικού βασιλείου: δεν είμαι ελέφαντας, δεν είμαι ελέφαντας, δεν είμαι ελέφαντας...

...γιατί σπαταλώ το χρόνο μου, τη δημιουργικότητά μου, την καλή μου διάθεση σε μία εποχή που χρειάζομαι όλες μου τις δυνάμεις ενωμένες μπας και τις στείλω σε πικετοφορία

...γιατί με την γκρίνια δεν διεκδικώ, δεν έχω δίκιο, δεν ακούγομαι: το κατάλαβα αυτό, πάω παρακάτω (γρήγορα μαθαίνεις, είναι κακό αυτό, πολύ)

...γιατί οι άνθρωποι που με αγαπούν, με εκτιμούν, με σέβονται, αναγνωρίζουν τις ικανότητές μου είναι κάπου εκεί έξω: εδώ δεν υπάρχουν, αφήσανε ταμπέλα στο γραφείο “θα λείψω για λίγο”

...γιατί υπάρχουν τόσο υπέροχα πράγματα να ασχοληθώ, όπως το να γράψω στο blog, να ονειρευτώ, να σχεδιάσω το επόμενο βήμα, να προγραμματίσω κάτι καινούργιο, να βάλω μπρος στα ωραία: γιατί να τα στερήσω αυτά στον εαυτό μου;

...γιατί δεν καταφέρνω α-πο-λύ-τως τίποτα: επομένως ποιος ο λόγος;

Lemon announcement: Από την επόμενη εβδομάδα αρχίζω σεμινάρια θεάτρου. Κάθε Σάββατο για 5 ώρες μέχρι τον Ιούλιο θα... δραματουργώ! Να κάτι για το οποίο μπορώ να μιλώ, χωρίς να γκρινιάζω.

ο μικρός (μου) ήρωας

Με υπερασπίζεσαι καλύτερα από τον κάθε υπερήρωα...
και το βράδυ που αφήνεις το σπαθί σου στη θήκη του και με παίρνεις αγκαλιά είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του ηρωισμού σου.
Εξάλλου ποιος διαφωνεί ότι η αγάπη δε θέλει θάρρος;

σημειώσεις κατα-στρώματος

Το σημείωμά σου το βρήκα και σήμερα, όπως σχεδόν κάθε μέρα, όπως σχεδόν εδώ και 22 μήνες περίπου... πάνω στον καθρέπτη του μπάνιου, κολλημένο στραβά στον τοίχο, αφημένο στο τραπέζι, αιωρούμενο σχεδόν στην εξωπόρτα του σπιτιού...
Σημειώματα να μην ξεχάσω, να μην (σε) ξεχάσω...
Σημειώματα αφημένα από αγάπη, με αγάπη, για αγάπη...
Είναι σαν τα πεταχτά πρωινά σου φιλιά: μικρά, χαριτωμένα, γλυκά, όμορφα, τρυφερά...
Τα λατρεύω τα σημειώματάκια σου γιατί και οι λέξεις ξέμπαρκες δεν μπορούν να μείνουν για πολύ καιρό, θέλουν κάπου να ξαποστάσουν...

ΜΑΥ DAY

or... mayday mayday....

PS. Αυτές τις μέρες ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν: της καυτής πραγματικότητας και της γαμήλιας αδημονίας...

lemon wedding...

Έμειναν μόλις 4 μέρες...
Όλοι γύρω μου ξινίζουν, άλλοι τα μούτρα τους άλλοι τα νεύρα τους...
[Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όταν κάποιος είναι ευτυχισμένος οι άλλοι παθαίνουν ένα συναισθηματικό μπλακ άουτ που τους αποσυντονίζει]
Όμως εγώ είμαι σίγουρη πως αυτός ο γάμος δεν θα είναι καθόλου όξινος.
Θα λειτουργεί αντιοξειδωτικά σε όλες τις αναποδιές, τις απογοητεύσεις, τη ρουτίνα και θα γεμίζει με άρωμα όλες εκείνες τις ηλιόλουστες μέρες που θα είμαι αφημένη στην αγκαλιά σου...
Όσο κι αν φοβάμαι, οι φόβοι υποχωρούν όταν ξέρω πως πάντα θα είσαι δίπλα μου...
Γιατί αυτό έχει σημασία: μία πορεία, γεμάτη αγάπη, χέρι χέρι, κι όπου μας βγάλει...