Το πιστεύω: πολλές φορές οι επιθυμίες μας μας ξεπερνούν...
Να, τη μια μέρα φαντάζεσαι (και θέλεις) τον εαυτό σου μητέρα όπως τις δείχνουν όλες αυτές οι αστραφτερές διαφημίσεις παιδικών κρεμών [καθαρές, περιποιημένες, αδύνατες, χωρίς εκείνο το τραβηγμένο χαμόγελο που η υπομονή το διαγράφει στην άκρη των χειλιών σου]. Και να, την άλλη μέρα είσαι μητέρα, και μάλιστα δύο παιδιών, με λεκέδες από φρουτόκρεμα και εμετούς, με μαλλιά που δεν τα έχει δει κομμωτής εδώ και 3 μήνες, με προσπάθειες απώλειας βάρους, με χρόνο ανύπαρκτο αλλά με χρόνο ευτυχισμένο. Άλλο τώρα αν η ευτυχία σου είναι πραγματική μόνον όταν βλέπεις ένα νήπιο και ένα μωρό να κοιμούνται γαλήνια, ξεθεωμένα από τη μέρα. Τις υπόλοιπες 16 – 18 ώρες ζορίζεσαι. Και σε καταλαβαίνω.
Τα επαναλαμβανόμενα καθήκοντα της καθημερινότητας (ξύπνημα, πλύσιμο, άλλαγμα πάνας, τάισμα, σούπερ μάρκετ, δουλειές, δουλειά, φαγητό, φρουτόκρεμες, γάλα, “μη” και “δεν” και “όχι σου είπα”), η μαμά σου που έχει θάψει τη λέξη “επιβράβευση” στα συρτάρια με τις πάνες, ο άντρας σου που κάνει ό,τι μπορεί και ό,τι δεν μπορεί το αφήνει για σένα που μπορείς, οι άλλες μαμάδες που είναι πιο σίγουρες για ό,τι κάνουν, που τα ξέρουν όλα, που τα καταφέρνουν, που πέταξαν την πάνα στους 12 μήνες και έγραψαν στα γαλλικά και το πιάνο τα παιδιά τους στα 4, οι φίλες σου που δεν έχουν χρόνο πάρα μόνο στα παιδικά πάρτι να σε δουν ή δεν έχουν χρόνο επειδή γνώρισαν έναν φανταστικό άντρα και βγαίνουν μετά τις 11, την ώρα δηλαδή που εσύ θέλεις να πέσεις για ύπνο, που ενώ θέλεις δεν μπορεί και ενώ μπορείς, κάποιες στιγμές δε θέλει...
Ναι, αυτά τα... απλά πράγματα συμβαίνουν στη σφαίρα της μητρότητας... και ίσως κρυφά ή φανερά να σε πιάνει απελπισία κάποια στιγμή, να νιώθεις την κούραση να νοτίζει τα κόκαλά σου.
Όμως υπάρχει ένα μυστικό για να ανταπεξέλθεις, για να πεις έναν καλό λόγο στον εαυτό σου όταν τον κοιτάς στον καθρέφτη και τρέμεις με τον χρόνο που περνά, με το σώμα που φθείρεται: μην ξεχνάς τις πρώτες σου στιγμές.
Εκείνη την πρώτη στιγμή που άκουσες την καρδιά του, που είδες το πρώτο υπερηχογράφημα, που αντίκρισες το πρόσωπό του, που σου έπιασε τον αντίχειρα σε μία προσπάθεια να κρατηθεί από τη ζωή, που σε αναγνώρισε από τη μυρωδιά σου, που έσκυψε το κεφαλάκι του στον ώμο σου και κοιμήθηκε, που σε κοίταξε στα μάτια και σου χαμογέλασε, που σε φώναξε “μαμά”, που σε αγκάλιασε με τα δυο μικροσκοπικά χεράκια του, που σου τραγούδησε, που σου χόρεψε, που κρύφτηκε στην αγκαλιά σου επειδή τρόμαξε, που είσαι το σημείο αναφοράς και το κέντρο του κόσμου του.
Όταν τα πιάτα είναι άπλυτα και τα ρούχα έχουν στοιβαχτεί όπως οι μέρες και οι νύχτες σου, όταν την υπομονή σου την έχει εξαντλήσει η κούραση, πάρ' τα αγκαλιά και τα δύο και θυμίσου εκείνες τις πρώτες φορές που σε έκαναν να γελάσεις ή να κλάψεις. Παραμέρισε τα καθημερινά και κατανόησε τη σημασία της πραγματικής αγάπης: αυτής που βλέπεις στα μάτια τους. Σκέφτεσαι τίποτα καλύτερο;
