περί εμπιστοσύνης

Το ωροσκόπιό μου λέει πως ήρθε ο καιρός να εμπιστευθώ τη ζωή και όχι να προσπαθώ πάλι να την καταλάβω.
Η καρδιά μου ωστόσο μου δείχνει εσένα...

ΥΓ Ακόμη κι αν δεν μπαίνω στη θέση σου, αν φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνω, αν ξεπερνώ τα όρια, αν (ξε)φεύγω, αν διεκδικώ δυναμικά, αν είμαι υπερβολική, πάντα, πάντα, σε αγαπώ, δεύτερη ζωή δεν έχει.

ducky

Έχω ένα παπάκι...
που μου κάνει πα...
που μου κάνει πα...
που μου κάνει πα πα πα...

ΥΓ και καθόλου απαπαπαπαπα....

η σιωπή των αμνών...

Θέλω όσο ποτέ άλλοτε να διαψευσθώ αλλά νομίζω πως η απόσταση από το θυμωμένη κι από το οργισμένη μέχρι το απελπισμένη δεν περπατιέται πολύ εύκολα.
Είναι στρωμένη με πάρα πολλές αμφιβολίες, πολλά «ναι μεν αλλά», μια στρατιά «και μετά τι;», ενδεχομένως και αρκετές ενοχές για την παρατεταμένη, τη μακρόχρονη βολική σιωπή.
Και «μου» και «μας».

περνάει ο καιρός εμπρός και εντός μου

Άκου ο καιρός περνάει απ' το δρόμο με ταξί
το μαντήλι του κουνάει με το χέρι το δεξί
κι όλοι οι γείτονες κοιτάνε και περίεργοι ρωτάνε:

"Πού πάει ο καιρός που φεύγει
κι όταν φτάνει ξαναφεύγει;"

Ο καιρός με μια βαλίτσα τρέχει τρέχει σα ρομπότ
φτάνει στην Ηγουμενίτσα, μπαίνει μες στο φέρι-μποτ
και ταΐζει ένα γλάρο καθισμένο στο φουγάρο.

Πού πάει ο καιρός που φεύγει
κι όταν φτάνει ξαναφεύγει;

Ο καιρός σε μια καμπάνα κατά λάθος κουτουλά
χάνει δέκα αεροπλάνα και στον ουρανό ψηλά
ο καιρός πετάει καβάλα σε μια ξύλινη κουτάλα

Πού πάει ο καιρός που φεύγει
κι όταν φτάνει ξαναφεύγει;

Μήπως να έρθεις πιο κοντά μου απόψε?