Δεν με τρελαίνει τόσο
η σιωπή των ηλεκτρικών
μηχανών
το σκοτάδι από το κομμένο
ρεύμα
τα άδεια δωμάτια από
μετακόμιση
τα άδεια δωμάτια που
περιμένουν να γεμίσουν
ο ψίθυρος που υφέρπει
το κρυφτούλι των
συναισθημάτων
αλλά
η παραδοχή ότι κάτι
έχει αλλάξει και παραμένουμε θεατές σε
αυτήν την υπόγεια αλλαγή, χωρίς να
παίρνουμε καμία απόφαση, χωρίς να
αναλαμβάνουμε κάποια πρωτοβουλία,
κάποια δράση...
Κι ύστερα απορείς πώς κρατιόμαστε...
Από μία αόρατη τρίχα.
Τόσο εύθραυστα είναι. Όλα.
