Περί μητρότητας

.....Πριν ήσουν μια γυναίκα που ήθελε να γίνει μητέρα, τώρα είσαι μια μητέρα που προσπαθεί να γίνει και πάλι γυναίκα.....

Σήμερα γάμος έγινε... (και ήταν ο καλύτερος!)

Κοίτα λοιπόν που η μνήμη με ξεπερνάει και πάει και κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες, αφήνοντάς μου μόνον κάτι εικόνες, δυνατές ευτυχώς. Δεν μπορώ να την κατηγορήσω...

Ήταν ένα απόγευμα σε ένα αυτοκίνητο με τον Φίλιππο που μας πήγαινε σε έναν γάμο. Και τραγουδούσαμε το “σήμερα γάμος γίνεται...” ξανά και ξανά. Και γελούσαμε, και εκμυστηρευόμασταν εκείνες τις αγάπες που πήγαν πια στο παράδεισο...

Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι πηγαίναμε προς θάλασσα (μα δε θυμάμαι ακόμη ποιος παντρευόταν! Μήπως ο Μιχάλης; Ίσως να θυμάσαι εσύ καλύτερα), πως αέρας φυσούσε τις σκέψεις μας, πως είμασταν χαρούμενοι, πως το προσκοπικό μαντήλι ήταν μπροστά στο παρμπρίζ. Ο ήλιος ήταν ζεστός, καλοκαιρινός, το φως του έτσουζε τα μάτια και σε ανάγκαζε να τα κλείσεις όταν έβγαζες τα γυαλιά, ο αέρας διεισδυτικός, περνούσε ανάμεσα από τα μαλλιά και τα έκανε άνω κάτω. Και ο απόηχος από το “σήμερα γάμος γίνεται...” ξεμάκραινε αφήνοντας πίσω του μια νοητή γραμμή ευτυχίας...

Τότε, στα σχέδιά μας δεν ήταν οι δικοί μας γάμοι. Όμως η ζωή, που τόσο απροσδόκητα αναποδογυρίζει τις βεβαιότητές σου, έφερε τον Φίλιππο στο γάμο μου να με οδηγεί κι εμένα να πηγαίνω στον δικό του για να τραγουδήσω τον ίδιο παραδοσιακό σκοπό, για να συγκινηθώ με τις στιγμές και με τις φωτογραφικές αναμνήσεις της Αθηνάς που σίγουρα ήταν μαζί μας, για να γελάσουμε, να πιούμε, να χορέψουμε, να ευχηθούμε από καρδιάς στην υπέροχη Άννα και τον καταπληκτικό Φίλιππο.

Και δεν ξέρω πότε, δεν ξέρω πως, δεν ξέρω αν, αλλά εύχομαι κάποτε να φτάσει η στιγμή που θα τραγουδάμε αυτό τον σκοπό και στα δικά μας παιδιά. Η φωνή θα είναι λίγο πιο γερασμένη αλλά η καρδιά θα είναι πάντα εκεί, μαζί με τους ανθρώπους που αγαπά, επειδή τους αξίζει!

Να ζήσετε ευτυχισμένοι!