Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που λένε ψέματα στους άλλους και αυτοί που λένε ψέματα στον εαυτό τους.
Τους πρώτους προσπαθώ να τους αποφεύγω, όταν γίνονται αντιληπτά τα ψέματά τους. Αυτό γιατί οι περισσότεροι το κάνουν για να σε τρομοκρατήσουν, να σου επιβληθούν, να σε κοροϊδέψουν ή να σε βλάψουν. Ουσιαστικά σε υποτιμούν.
Τους δεύτερους πραγματικά τους λυπάμαι. Γιατί δεν μπορώ να κάνω κάτι για να τους βοηθήσω (το μόνο που κάνω είναι να κουνώ το κεφάλι μου συγκαταβατικά και να κάνω ότι πιστεύω όσα μου λένε) -μήπως τελικά λέω κι εγώ ψέματα στους ψεύτες; Υποκρίνονται σχέσεις, καθημερινές ευτυχισμένες στιγμές, προσπαθούν να καλύψουν μυστικά, να προφυλάξουν την άχαρη ιδιωτική τους ζωή, υφαίνουν με μικρά, αθώα ψέματα, τη ζωή τους και νιώθουν, ή νομίζουν ότι νιώθουν, ότι τα καταφέρνουν μια χαρά!
Τι κρίμα.
Τελικά χρειάζεται πολύ πολύ πολύ θάρρος για να αποδεχτείς αυτό που είσαι ή πολλή πολλη πολλή αλήθεια να παραδεχτείς για να γίνεις αυτό που είσαι. Σίγουρα κοστίζει αλλά η αλήθεια, στο τέλος, ανακουφίζει. Τι λες;
