...γιατί οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν, κι όταν αποφασίζουν να το κάνουν εσύ δεν είσαι πια εκεί...
...γιατί βαριέμαι αφόρητα να αποδεικνύω κάθε φορά ότι δεν ανήκω σε κάποιο είδος του ζωικού βασιλείου: δεν είμαι ελέφαντας, δεν είμαι ελέφαντας, δεν είμαι ελέφαντας...
...γιατί σπαταλώ το χρόνο μου, τη δημιουργικότητά μου, την καλή μου διάθεση σε μία εποχή που χρειάζομαι όλες μου τις δυνάμεις ενωμένες μπας και τις στείλω σε πικετοφορία
...γιατί με την γκρίνια δεν διεκδικώ, δεν έχω δίκιο, δεν ακούγομαι: το κατάλαβα αυτό, πάω παρακάτω (γρήγορα μαθαίνεις, είναι κακό αυτό, πολύ)
...γιατί οι άνθρωποι που με αγαπούν, με εκτιμούν, με σέβονται, αναγνωρίζουν τις ικανότητές μου είναι κάπου εκεί έξω: εδώ δεν υπάρχουν, αφήσανε ταμπέλα στο γραφείο “θα λείψω για λίγο”
...γιατί υπάρχουν τόσο υπέροχα πράγματα να ασχοληθώ, όπως το να γράψω στο blog, να ονειρευτώ, να σχεδιάσω το επόμενο βήμα, να προγραμματίσω κάτι καινούργιο, να βάλω μπρος στα ωραία: γιατί να τα στερήσω αυτά στον εαυτό μου;
...γιατί δεν καταφέρνω α-πο-λύ-τως τίποτα: επομένως ποιος ο λόγος;
Lemon announcement: Από την επόμενη εβδομάδα αρχίζω σεμινάρια θεάτρου. Κάθε Σάββατο για 5 ώρες μέχρι τον Ιούλιο θα... δραματουργώ! Να κάτι για το οποίο μπορώ να μιλώ, χωρίς να γκρινιάζω.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου