Για την Άννα που γιορτάζει αύριο

Το δικό μου μωρό δεν ήταν τόσο πρόωρο ώστε να χρειαστεί να δώσει αγώνα σε μια αποστειρωμένη MENN με αναπνευστήρες και μελωδίες του Μότσαρτ. Ήμουν εγώ η πρόωρη μαμά, παρά την προχωρημένη ηλικία μου, που δεν κατάφερα να βάλω σε θερμοκοιτίδα τους φόβους μου και να κάνω ειρήνη με το γεγονός ότι δεν έφτασα στο τέρμα.

Η προεκλαμψία σήμαινε de facto καισαρική, καραντίνα στο νοσοκομείο μέχρι να γεννήσω, πρόωρη κύηση.

Με την καισαρική συμβιβάστηκα: ήταν η λύση που προτάθηκε στο πρόβλημα (κι όχι εκούσια επιλογή).

Με την καραντίνα κουράστηκα. Από την πρώτη κιόλας μέρα που έμεινα στο νοσοκομείο. Τόσοι πολλοί άγνωστοι άνθρωποι στο θάλαμο, τόσες διαφορετικές νοοτροπίες, τόσες πολλές ώρες μόνη μου στον τοκογράφο, τόσες πολλές σκέψεις.... Δεν κατάφερα να λιποτακτήσω, όσο κι αν ικέτεψα.

Με την πρόωρη κύηση δεν συμφιλιώθηκα ποτέ. Ακόμη και τώρα στα χαρακώματα είμαστε. Άκουσα τυχαία μία ειδικευόμενη να με ψάχνει “η κυρία με την προεκλαμψία που μπαίνει αύριο χειρουργείο ποια είναι;” Αναστατώθηκα ενόσω ήμουν για ακόμη μία φορά στον τοκογράφο μετρώντας τα δευτερόλεπτα και τους ήχους και έχοντας καταπιεί τόνους ζάχαρη μπας και κάνει κάποια κίνηση η μικρή. Το “εγώ...” βυθίστηκε μέσα μου σα σε καταπακτή, ενώ εκείνο που ήθελα να πω δυνατά [και αλαζονικά] ήταν ένα “Για μένα μιλάτε; Είναι πολύ νωρίς ακόμη!”. Χωρίς ένα ξαφνικό τίναγμα στην κοιλιά, ένα οξύ πονάκι στα πλευρά, ένα ενοχλητικό τράβηγμα στη μήτρα, μία ανεπαίσθητη έστω υγρασία στο εσώρουχό μου, ένα προειδοποιητικό σημάδι ότι ήρθε η ώρα αρνούμαι να σκεφτώ ότι την επομένη μέρα θα γεννούσα το οποίο μετάφραζα δραματικά στο μυαλό μου ώς “θα μου έπαιρναν το παιδί μου από μέσα μου”.

Με την επιλογή όμως του νοσοκομείου δεν μετάνιωσα ποτέ. Αποφάσισα να γεννήσω σε δημόσιο κι όχι σε ιδιωτικό. Κατόπιν έρευνας αγοράς επιλέχθηκε το Αττικόν. Το μωρό δεν μπήκε θερμοκοιτίδα και ας ήταν 2 κιλά με το ζόρι. Δεν έμεινε μακριά μου σε έναν ξένο θάλαμο με άλλα μωράκια, ήταν δίπλα μου από την πρώτη ώρα μετά τον τοκετό. Δεν τράφηκε με ξένο γάλα και ας έχασε 200 + γραμμάρια τις πρώτες μέρες. Δεν του δόθηκε μπιμπερό για να μη χάσει το θηλασμό αλλά σύριγγα. Πέντε ml, 10ml, ένας αγώνας δρόμου να πιει έστω και ένα ml που ο λήθαργος της προωρότητας δε βοηθούσε να τραφεί. Ακόμη κι όταν χρειάστηκε να μπει στη λάμπα για ένα 12ωρο, έφεραν το μηχάνημα στο δωμάτιο και το μωρό μας ήταν εκεί, μαζί μας, φορώντας τη μικροσκοπική του μάσκα (χωρίς την μπέρτα).Στο Αττικόν είχα την τύχη να γνωρίσω μία υπέροχη πιστοποιημένη σύμβουλο θηλασμού, την Άννα. Ήρθε εκείνο το πρωινό που ήμουν απίστευτα αναστατωμένη και ανήμπορη επειδή το μωρό μου δεν είχε τη δύναμη να θηλάσει από τη θηλή μου. Έκλαιγα. Με καθησύχασε με πραότητα. Ακόμη και τώρα της οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ που ακριβώς εκείνη την απέλπιδη στιγμή εμφανίστηκε μπροστά μου.

Με βοήθησε καθοδηγώντας με με υπομονή στο πώς να θηλάσω το πρόωρο μωρό μου. Μου έμαθε ήρεμα πώς να τραβήξω σωστά το γάλα με το θήλαστρο και τι μασάζ να κάνω στο στήθος ώστε να έχω περισσότερο γάλα. Με ενημέρωσε για το ποια ώρα ήταν η καλύτερη για να ενεργοποιώ τις ορμόνες εκείνες που βοηθούσαν στην παραγωγή γάλακτος. Μου έδειξε όλες τις στάσεις θηλασμού. Μου συνταγογράφησε την αγκαλιά ως την καλύτερη φαρμακευτική αγωγή: τουλάχιστον 6 ώρες την ημέρα επαφή δέρμα δέρμα. Μου συνέστησε να το κουβαλάω συνέχεια σε sling ώστε να με νιώθει, να το ταΐζω όχι σύμφωνα με τις επιταγές των γιατρών αλλά με τη φύση του. Όλα αυτά τα ακολούθησα με ευλάβεια. Η προωρότητά του κάλυψε τη διορθωμένη ηλικία του τόσο γρήγορα, τόσο εύκολα, τόσο εκπληκτικά.....

Γι΄ αυτές τις (πρόωρες) στιγμές που βρέθηκε δίπλα μου και με βοήθησε ένα “ευχαριστώ” μου φαντάζει τόσο μικρό. Όμως τώρα που η μικρή επικοινωνεί θαυμάσια μαζί μας η Άννα είναι πρωταγωνίστρια σε πολλές ιστορίες που της διηγούμαι. Και εύχομαι όταν κάποτε η κόρη μου γίνει μαμά, δίπλα της να βρεθεί ένα τέτοιος άνθρωπος - άγγελος που θα της διδάξει την αγάπη και την υπομονή για το πιο υπέροχο θαύμα που συμβαίνει εντός μας.

Σε ευχαριστώ Άννα μου και χρόνια σου πολλά!