Θέμα timing....

Να έχεις τις εικόνες ζωντανές μέσα στο μυαλό σου και να μην τις αποτελειώνεις, να τις σκοτώνεις με το πληκτρολόγιο, να τις γράφεις τρεις φορές και να τις σβήνεις άλλες τέσσερις, τακ τακ τακ τακ. Τελειωμοί δεν έχουν αυτοί οι καθημερινοί φόνοι.

Να πέφτουν κάτω σα λιπόθυμες παρθένες, χύμα, να σωριάζονται στο έδαφος και να σου αναστατώνουν τα σωθικά και συ να μην μπορείς να τις σουλουπώσεις, να τις βάλεις σε μία σειρά όπως όπως, με ψηλά το κεφάλι για μια επιθεώρηση της τελευταίας στιγμής, μήπως κάποια σου ξέφυγε και σου χάλασε τον καταναγκασμό της όργανωσής σου... 

Τέτοια ταραχή στα χέρια και αυτές καυτές, να σου καίνε εγκέφαλο, μάτια και γλώσσα και να μην μπορείς να τις βρέξεις κάπως, να τις δελεάσεις. Γυμνές. Ατρόμητες. Αλλά αθέατες. Πεισματικά κρυμμένες στον εγκεφαλικό μου ιστό. Να έχουν πάρει αγκαζέ τις εικόνες και να μη το κουνάνε ρούπι. Να ανοίγω στόμα και ο πόνος των λέξεων να βγαίνει ουρλιαχτό, ούτε “πόνος”, ούτε “ταλαιπωρία”, ούτε “αρρώστια”, να χτυπώ το πληκτρολόγιο και οι λέξεις ακατάληπτες να χάνονται και να βυθίζονται στο word, να προσπαθώ με τη γλώσσα του σώματος να εκφράσω μία, μοναδική στιγμή και το σώμα ακίνητο, βαρύ, νωθρό και άκαμπτο να μη μου κάνει καν τη χάρη λίγο, έστω τόσο δα, να ανατριχιάσει.

Επειδή με ρωτάς γιατί δε γράφω... Η απάντηση μπάζει από παντού αλλά μέρα με τη μέρα παλεύω με τη διαολεμένη καθημερινότητα, στενεύω, και τα περιθώρια φαντάζουν χαοτικά. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις αλλά όλα είναι μέσα μου και ο αυτός ο χρόνος ανελέητος μου κόβει το δρόμο για τις λέξεις... Αποκοτιά θα πεις. Αλλά που θα πάει, κάποια στιγμή θα τον πιάσω τον πούστη.