Εϊμαστε το άρθροισμα των επιλογών μας

Έχουν περάσει 2 χρόνια και ένας μήνας+ κάτι.

Είδα σινεμά και θέατρο δύο ή τρεις φορές αυτά τα δύο χρόνια, δεν είμαι σίγουρη και αν με ρωτήσεις τι είδα δε θυμάμαι.

Βγήκα τέσσερις (ή πέντε φορές) με φίλες βόλτα, σκαστή, κάνωντας κοπάνα από τον άνθρωπο που την κρατά (για να μη δώσω δικαιώματα...)....

Μου έλειψαν άνθρωποι φίλοι που είναι μακριά και που για να τους δω πρέπει να έχω οργανώσει έναν λόχο...

Κοιμάμαι και δεν κοιμάμαι το απαραίτητο 8άωρο...

Τρώω πότε στο πόδι, πότε μόνη μου, πότε τσιμπολογώντας....

Δε γυμνάζομαι πια, γυμνάστηκα μαζί της για λίγους μήνες μέχρι που το πρόγραμμα της πισίνας σταμάτησε και αφήσαμε μαγιό και ειδικές πάνες για πισίνες στο πατάρι...

Δεν προλαβαίνω να βάψω τα μαλλιά μου, να μακιγιαριστώ, να ασχοληθώ λίγο με μένα, είμαι εν μέσω συννεφών τε και κουτάλων για μαγείρεμα, με μπιμπερό ανά χείρας που την ακολουθεί παρακαλώντας να πιει το γάλα της (με μέλι), με τα κλειδιά στην πόρτα για να μην αργήσω στο γραφείο...


Όποιος πει ότι καριέρα, θυληκότητα και μητρότητα μπορούν να συνδυαστούν με απόλυτη ισορροπία είναι ή σούπερ ήρωας κάποιου κόμικ (άρα φανταστικός) ή πλούσιος (άρα σχεδόν φανταστικός, τουλάχιστον στο δικό μου κύκλο).

Κι όμως αυτό δεν είναι ένα post παραπόνων.

Γιατί, ακόμη κι αν η κούραση με κάνει να αναρωτιέμαι αν είπα μία ωραία καλήμέρα σε Εκείνον, αν ρώτησα με ενδιαφέρον για τη ζωή του κάποιον συνάδελφο, αν έκανα ή δεν έκανα κάτι σωστό σήμερα ως μητέρα ή ώς σύζυγος και σύντροφος, όταν βλέπω τα αραιά δοντάκια της να τρίβονται στη μούρη μου και να χαχανίζει τα πέπλα πέφτουν, όλα απομακρύνονται όταν μου τραγουδά, τίποτα δεν έχει πια σημασία όταν μου χορεύει και τίποτα από όσα κάποτε ήταν σημαντικά για μένα δεν έχουν νόημα αν σε αυτά δεν βρίσκεται και εκείνη. Ποτέ δεν είδα ως αγγαρεία το φρεσκομαγειρεμένο φαγητό που θέλω να τρώει, ποτέ δεν με κούρασε η όποια γκρίνια της, ποτέ δεν την αντιμετώπισα ως ανειλημμένη υποχρέωση στη ζωή μου, ποτέ δεν με βάρυναν οι ώρες που ξενυχτούσα για να τη θηλάσω, για να την κρατάω στην αγκαλιά μου, για να της λέω παραμύθια με την κοκκινοσκουφίτσα.

Ναι, η δουλειά της μητέρας είναι ζόρικη. Ο ρόλος της δύσκολος έως και άχαρος. Διότι είναι εκείνη που πρωτίστως οφείλει να κάνει τα πάντα. Κι εκείνη που πρωτίστως θα κριθεί. Κι αν δεν καταφέρει να ξεπεράσει τον εαυτό της, μπορεί και να χάσει το παιχνίδι. Τον ρόλο τον επέλεξα. Και η καθημερινότητα είναι μέσα στις δυσκολίες αυτού του ρόλου.