ΜΕΝΝ...

Τον Μιχάλη τον γνώρισα πριν περίπου 11 χρόνια. Στην μεγάλη ομάδα του Αμαρουσίου.

Ήμασταν μια παρέα.... μια παρέα που πίστευε στο ομαδικό πνεύμα και τη φιλία...

Ο Μιχάλης έγινε πατέρας πριν μια εβδομάδα. Πολυ νωρίς -στις 27 εβδομάδες -και μόλις 820 γραμμ. το ένα και 815 το αλλο. Η γυναίκα του κινδύνεψε πολύ. Όταν έμαθα το νέο αναστατώθηκα. Δεν συγκινήθηκα απλώς. Τρόμαξα. Ακόμη είμαι τρομαγμένη. Και ακόμη στεναχωριέμαι κάθε φορά που τους σκέφτομαι.

Γιατί ξέρω πόσο δύσκολο, ανυπόφορο, αξεπέραστο είναι να επστρέφεις σπίτι χωρίς μωρά στην αγκαλιά σου, σε μια αγκαλιά που τόσο πολύ τα επιθυμούσε.

Είναι τρομακτικά αγωνιώδες η κάθε μέρα να περνά με εκείνα αδύναμα να παλεύουν για την επιβίωσή τους σε ένα γυάλινο κουτάκι.

Ναι. Πιστεύω στην εξέλιξη της επιστήμης. Στη δυνατή θέληση για ζωή. Στη δύναμη των γονιών να ξεπεράσουν αυτό τον γολγοθά που λέγεται MENN και να βρουν το κουράγιο να τα περιμένουν για 3 ακόμη μήνες, μέχρι να βγουν έξω από το κουτάκι τους και με τα μικροσκοπικά χεράκια τους να αγκαλιάσουν τη μαμά και τον μπαμπά τους.

Ναι. Πιστεύω. Και εύχομαι αυτό το θαύμα να συντελεστεί πολύ πιο γρήγορα. Γιατί το αξίζουν.

ΥΓ Πόση βαρύτητα αποκτά στην περίπτωση αυτή η ευχή: Να σας ζήσουν!