Τυχαίνει μερικές φορές κάποιοι άνθρωποι να περνούν από δίπλα σου με μαλλιά αφάνα και γυαλιά στα αυτιά, με βλέμμα διψασμένο αλλά ντροπαλό, να περπατούν αθόρυβα κοντά σου και ούτε καν να αφουγκράζεσαι τον ήχο των βημάτων τους.
Και έπειτα, σε κάποια άλλη στιγμή, σε κάποιον άλλο χώρο, που έχεις αφήσει τις θέσεις σου κενές να καθίσουν και άλλοι, να τους γνωρίσεις καλύτερα, να πιάσεις κουβέντα μαζί τους, με ενδιαφέρον να μάθεις τις ιστορίες που κουβαλούν, τότε εμφανίζονται ξανά και εισβάλλουν.
Εισβολή χαρούμενη καλοδεχούμενη και φιλική...
Κι ύστερα ξετυλίγονται τα άγχη, οι φόβοι, τα παράπονα, αυτά που νήμα νήμα πλέκουν τις συζητήσεις μεταξύ μας και μεγαλώνουν και ωριμάζουν μαζί μας, μέρα με τη μέρα...
Και αργότερα, γυρίζει πάλι η στιγμή και οι καταστάσεις μας απομακρύνουν αλλά το ενδιαφέρον πάντα υπάρχει, η χαρά όταν ο άλλος δημιουργεί είναι πάντα αυθεντική, η περηφάνια για αυτούς που δεν το βάζουν κάτω και επιμένουν να αφήσουν το graffiti σημάδι τους στον τοίχο είναι που με κάνει να σκέφτομαι πόσο ωραίο είναι να βλέπεις τους φίλους/συναδέλφους σου να προχωράνε παρακάτω.
Να κλείνουν την πόρτα πίσω τους μετά τις 6 και να ανοίγουν έναν ολόκληρο κόσμο μπροστά τους σαν την μικρή Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.
Να δίνουν σημασία στη φωνή των μικρών πραγμάτων, να ακούνε τη ψυχή τους, να τα αγκαλιάζουν, να τα προστατεύουν, να τα προφυλάσσουν...
Να ανακατεύονται με το πλήθος και να μην γίνονται ένα με αυτό...
Να θυμάσαι: Δεν είσαι μικρή (μου) Nad σε αυτόν τον πελώριο πλανήτη. Είναι οι άλλοι που σκέφτονται -πολλές φορές - σαν νάνοι...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου