3 μέρες μόνο

Για τρεις μέρες θα είμαι εκτός...
Είναι η πρώτη φορά που ταξιδέψω χωρίς εσάς...
Η μία μου πλευρά την ονειρεύεται αυτή τη στιγμή, ακριβώς την ώρα που θα απογειώνομαι και θα αφήνω πίσω ό,τι με βασανίζει στα κρυφά ή στα φανερά, και θα βολεύομαι καλύτερα στη στενή θέση του αεροπλάνου, θα κλείνω τα μάτια και θα αναγεννώ τα κύτταρά μου με ανακούφιση και θα διαχειρίζομαι τη σιωπή μου τόσο σοφά.
Η άλλη μου πλευρά όμως θα είναι μονίμως κολλημένη στο κινητό και τις φωτογραφίες, στις σκηνές συγκίνησης, στα γέλια της και στα δικά σου αστεία...

Εντάξει δεν είναι τόσο τραγικό, 3 μέρες μόνον. [Δεν νιώθω καν ενοχές, 3 μέρες μόνον...
Είναι ένα καλό τεστ αντοχών, για 3 μέρες -σούπερ αρκετό αλλά...]

-Tι σε προβληματίζει τότε, θα μου πεις....
-Η απουσία. Τρεις μέρες μόνον πως μπορεί να τις μετρήσει μία ύπαρξη όταν ακόμη δεν ξέρει να μετρά, ούτε καν τα δακτυλάκια της (1,2,3,4,5,6,7,8,9,10!). Αυτή η 3ημερη απουσία μου θα ρεφάρει την 3ημερη εβδομαδιαία παρουσία μου ή θα με ψάχνει ενώ εγώ θα σκέφτομαι τα σκουφάκια που θα της φορούσα αν την έπαιρνα μαζί μου;

Στη θέση τους!

Σου είχα δωρίσει κάποτε τον μικρό πρίγκιπα... Θυμάσαι;
Τώρα πουθενά δεν ταιριάζει, δεν χωρά, δεν υπάρχει κάποιος τοίχος διαθέσιμος να τον φιλοξένησει.
Δεν πειράζει.
Με παρηγορεί η σκέψη ότι ο δικός μου πρίγκιπας (μου) ταιριάζει, χωράει παντού, δίπλα μου κάθε βράδυ, στο ξύπνημα της ημέρας.
Οι χάρτινοι μπορούν να περιμένουν, κάποια στιγμή θα βρουν τη θέση τους, δεν μπορεί...


Υγ
«Ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου αυτός είναι που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό.»
«Ο χρόνος πού έχασα για το τριαντάφυλλό μου...», έκανε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται. «Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια», είπε η αλεπού. «Αλλά εσύ δεν πρέπει να το ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος γι' αυτό που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...»
«Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου», επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται.

Στην ψυχή των μικρών πραγμάτων και των μεγάλων ανθρώπων...

Τυχαίνει μερικές φορές κάποιοι άνθρωποι να περνούν από δίπλα σου με μαλλιά αφάνα και γυαλιά στα αυτιά, με βλέμμα διψασμένο αλλά ντροπαλό, να περπατούν αθόρυβα κοντά σου και ούτε καν να αφουγκράζεσαι τον ήχο των βημάτων τους.
Και έπειτα, σε κάποια άλλη στιγμή, σε κάποιον άλλο χώρο, που έχεις αφήσει τις θέσεις σου κενές να καθίσουν και άλλοι, να τους γνωρίσεις καλύτερα, να πιάσεις κουβέντα μαζί τους, με ενδιαφέρον να μάθεις τις ιστορίες που κουβαλούν, τότε εμφανίζονται ξανά και εισβάλλουν.
Εισβολή χαρούμενη καλοδεχούμενη και φιλική...

Κι ύστερα ξετυλίγονται τα άγχη, οι φόβοι, τα παράπονα, αυτά που νήμα νήμα πλέκουν τις συζητήσεις μεταξύ μας και μεγαλώνουν και ωριμάζουν μαζί μας, μέρα με τη μέρα...
Και αργότερα, γυρίζει πάλι η στιγμή και οι καταστάσεις μας απομακρύνουν αλλά το ενδιαφέρον πάντα υπάρχει, η χαρά όταν ο άλλος δημιουργεί είναι πάντα αυθεντική, η περηφάνια για αυτούς που δεν το βάζουν κάτω και επιμένουν να αφήσουν το graffiti σημάδι τους στον τοίχο είναι που με κάνει να σκέφτομαι πόσο ωραίο είναι να βλέπεις τους φίλους/συναδέλφους σου να προχωράνε παρακάτω.
Να κλείνουν την πόρτα πίσω τους μετά τις 6 και να ανοίγουν έναν ολόκληρο κόσμο μπροστά τους σαν την μικρή Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.
Να δίνουν σημασία στη φωνή των μικρών πραγμάτων, να ακούνε τη ψυχή τους, να τα αγκαλιάζουν, να τα προστατεύουν, να τα προφυλάσσουν...
Να ανακατεύονται με το πλήθος και να μην γίνονται ένα με αυτό...
Να θυμάσαι: Δεν είσαι μικρή (μου) Nad σε αυτόν τον πελώριο πλανήτη. Είναι οι άλλοι που σκέφτονται -πολλές φορές - σαν νάνοι...