Σήμερα γάμος γίνεται...

Μπορείς να θυμηθείς τι έκανες, πού ήσουν, ποιους αγαπούσες, με ποιους μάλωνες, τι είχε σημασία και τι όχι, πριν από 11 χρόνια;
Εγώ ήμουν εσωτερική μετανάστρια.
Νέα καριέρα.
Νέοι φίλοι.
Νέα ζωή.
Όσους γνώρισα εκείνο το διάστημα όλοι ήταν νέα παιδιά. Χωρίς παιδιά. Χωρίς γάμο. Χωρίς άγχη.

Σήμερα, 11 χρόνια μετά, οι περισσότεροι έχουν παντρευτεί ή ετοιμάζονται να παντρευτούν.
Έχουν κάνει παιδιά ή περιμένουν παιδί, ή σκέφτονται τη ζωή τους με παιδί.
Έχουν υποστεί απώλειες (φιλικές ή οικογενειακές). Έχουν λυγίσει αλλά έχουν σηκωθεί και έχουν σταθεί όρθιοι. Και έχουν προχωρήσει. Με ή χωρίς δεκανίκια. Έχουν πληγώσει, ίσως, και έχουν πληγωθεί από φίλους ή συντρόφους, ίσως.
Και σε λίγες μέρες όλοι όσους γνώρισα πριν 11 χρόνια θα παρευρεθούν σε μία ακόμη γιορτή για να υψώσουν τα ποτήρια ψηλά και να ευχηθούν “να ζήσετε”.
Είναι ωραία ευχή. Αλλά το πιο ωραίο είναι ότι θα είναι όλοι εκεί, κοντά ή από ψηλά δεν έχει σημασία. Να είσαι σίγουρος Τάκη ότι σε αυτή τη μεγάλη χαρά, τη συγκινητική στιγμή, την αρχή της νέας σας ζωής θα είμαστε εκεί. Με παιδιά. Σαν παιδιά.

ΥΓ Για τον Τάκη (bro)