Επιτέλους Σαββατοκύριακο....

Είσαι στη δουλιειά;

Keep Kalm and Have a Cookie!
The best advice ever!

Sparta...raei...

Ε ναι λοιπόν, το ομολογώ: το βλέπω με μανία, περιμένω με αγωνία τον επόμενο κύκλο, κι αν και δεν είμαι του σπλάτερ ωστόσο ρίχνω μία κρυφή ματιά από το μπλουζάκι που καλύπτει με δέος και τρόμο τα μάτια μου την ώρα που το αίμα βάφει κόκκινη την αρένα.
Εκπλήσσομαι: τέτοια ηδονή, λοιπόν, για τόσο αίμα;

PS: Δεν ξέρω αν μετά από αυτό δω το Walking Deads. Θα μου φανεί κολλέγιο μπροστά του!

ξέρεις εσύ...

Για σένα που αφήνεις γλυκά μηνύματα στο σκονισμένο τζάμι του αυτοκινήτου μου....
Μου φτιάχνεις τη μέρα! Σε ευχαριστώ!

Ανάπτυξη

Γράφω για να μην ξεχνάω αυτές τις μικρές μαγικές στιγμές μαζί της...
Όμως όσα χιλιόμετρα λέξεις κι αν τρέξουν στο blog δεν μπορεί να μεταφέρει αυτά τα συναισθήματα χαράς και υπηρηφάνειας, θαυμασμού και αγάπης όταν τραγουδά τις τελευταίες λέξεις του τραγουδιού: ...μαμιάαα (καμιά), ίσουυυυ (κοιμήσου) ναθεις (ναρθεις) ντυθείιιιιςςςς (ντυθείς)....

PS Αν αναρωτιέσαι σε ποιο τραγούδι αναφέρομαι... είναι το " στην αγκαλιά μου κι απόψε κοιμήσου..."

Lemon battery

Σήμερα δεν σου είπα "σ' αγαπώ". Έμεινα από μπαταρία... (μπατίτα)
Αλλά υπάρχει τρόπος, πάντα υπάρχει...

Καλή σχολική χρονιά!

Ίσως το καλύτερο σχολικό αξεσουάρ που είναι απαραίτητο στη ζωή μας: μας βοηθά να σβήσουμε ό,τι  και όποιους μας πληγώνουν. 

Να κρατάμε ζωντανά τα σημαντικά. Αυτό έχει σημασία. 

ΥΓ Ανυπομονώ να την δω με τη σάκα της σε μερικά χρόνια να μου γυρίζει την πλάτη και να χάνεται στο πολύχρωμο παιδικό πλήθος... μια μέρα σαν κι αυτή...

Σήμερα γάμος γίνεται...

Μπορείς να θυμηθείς τι έκανες, πού ήσουν, ποιους αγαπούσες, με ποιους μάλωνες, τι είχε σημασία και τι όχι, πριν από 11 χρόνια;
Εγώ ήμουν εσωτερική μετανάστρια.
Νέα καριέρα.
Νέοι φίλοι.
Νέα ζωή.
Όσους γνώρισα εκείνο το διάστημα όλοι ήταν νέα παιδιά. Χωρίς παιδιά. Χωρίς γάμο. Χωρίς άγχη.

Σήμερα, 11 χρόνια μετά, οι περισσότεροι έχουν παντρευτεί ή ετοιμάζονται να παντρευτούν.
Έχουν κάνει παιδιά ή περιμένουν παιδί, ή σκέφτονται τη ζωή τους με παιδί.
Έχουν υποστεί απώλειες (φιλικές ή οικογενειακές). Έχουν λυγίσει αλλά έχουν σηκωθεί και έχουν σταθεί όρθιοι. Και έχουν προχωρήσει. Με ή χωρίς δεκανίκια. Έχουν πληγώσει, ίσως, και έχουν πληγωθεί από φίλους ή συντρόφους, ίσως.
Και σε λίγες μέρες όλοι όσους γνώρισα πριν 11 χρόνια θα παρευρεθούν σε μία ακόμη γιορτή για να υψώσουν τα ποτήρια ψηλά και να ευχηθούν “να ζήσετε”.
Είναι ωραία ευχή. Αλλά το πιο ωραίο είναι ότι θα είναι όλοι εκεί, κοντά ή από ψηλά δεν έχει σημασία. Να είσαι σίγουρος Τάκη ότι σε αυτή τη μεγάλη χαρά, τη συγκινητική στιγμή, την αρχή της νέας σας ζωής θα είμαστε εκεί. Με παιδιά. Σαν παιδιά.

ΥΓ Για τον Τάκη (bro)

Αποχαιρετισμός...

Τελικά η ζωή μου δίδαξε αυτό: ο πραγματικός χαρακτήρας ενός ανθρώπου φαίνεται στον χωρισμό (ή τον αποχωρισμό)...

ΥΓ Καληνύχτα Nad...

Κόκκινη λεπτή γραμμή

Από τις οικογένειες δεν ξεφεύγει ποτέ κανείς. Ακόμη και χιλιόμετρα μακριά να πας, ό,τι τοίχο κι αν χτίσεις, ό,τι antivirus κι αν βάλεις στο δικό σου λογισμικό, οι οικογένειες θα βρουν τον τρόπο να τρυπώσουν, μια ρωγμή είναι αρκετή για να τις βρεις μέσα στο σαλόνι να γεμίζουν το χρόνο σου με μυστικά, ψέματα, ταμπού, πείσματα, γνώμες, απόψεις, μούτρα, απαξίωση.... Το ξέρεις ήδη: το να υποτιμάς είναι πιο εύκολο, πιο βολικό, από το να εκτιμάς.
Ναι αλλά υπάρχει αγάπη.... “Η οικογένειά μας είναι η μόνη που μας αγαπά”. Κλισέ; Φοβάμαι πως οι περισσότεροι της ράτσας μας είμαστε τόσο εγωιστές και τόσο κτητικοί που ακόμη κι όταν έχουμε αναλαμπές αληθινής αγάπης, φροντίζουμε να τις κρύβουμε άγαρμπα κάτω από συμπεριφορές τόσο ευτελείς κι ακραίες που βρωμάνε «εγώ» από μίλια μακριά.