Είμαστε προσωρινοί.
Οκ. Κλισέ. Τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Αυτό κι αν είναι...
Γενικά δεν είμαστε
ιδιοκτήτες αλλά διαχειριστές: της σχέσης
μας, της περιουσίας μας, της επαγγελματικής
ή άλλης ζωής μας. Δεν μας ανήκει κανένας
και τίποτα.
Αυτό, αν με αυτό όλοι
πορευόμασταν θα σταματούσαμε τις
δικαιολογίες, τον ενδεχόμενο φόβο μήπως
χάσουμε κάτι από αυτά τα ιδιοκτησιακά
κατεστημένα.
Τίποτα μα τίποτα δεν
μας ανήκει.
- Η θέση στη δουλειά μας είναι απλώς μία θέση για τον οποιοδήποτε. Ο φτηνότερος (την) κερδίζει – ο καλύτερος την έχασε.
- Ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας. Δεν είναι κτήμα μας και σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να του φερόμαστε έτσι.
- Το παιδί μας, κάποτε θα ανοίξει την πόρτα (για φτερά δεν ξέρω) και θα φύγει.
- Οι φίλοι μας. Σήμερα είναι εδώ, αύριο λίγο μακρύτερα, μεθαύριο ποιος ξέρει...
Αν μαθαίναμε να
διαχειριζόμασταν σωστά τις καταστάσεις
και όχι να δαγκώναμε τα χέρια που
προσπαθούν να τις αρπάξουν τότε ίσως
τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.
Στο έχω πει: στεναχωριέμαι
στη δουλειά γιατί βιώνω αυτή την
προσωρινότητα περισσότερο από ποτέ,
την αδικία, την απαξίωση, την μεροληψία.
Και τότε μπαίνει το μαχαίρι στο λαιμό
με την φράση οικονομική κρίση και σου
κόβει τη φωνή. Ξέρω τίποτα δεν μπορεί
να αλλάξει προς το παρόν το κλίμα το
στραβό που το έχει πια χωνέψει ο γάιδαρος,
δεν μπορεί κανείς να μας απεγκλωβίσει,
και επιλέγουμε τη σιωπή – που από χρυσός
έγινε άνθρακας πια – για να περάσει
άλλη μια αναίμακτη μέρα στη δουλειά....
