Όσο και να πιστεύω (λιγότερο πίστη, περισσότερο πείσμα) ότι δε μοιάζω καθόλου -μα καθόλου- στη μητέρα μου όσο περνούν τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι γίνομαι σχεδόν ίδια. Και αυτή η ομοιότητα με τρομάζει.
Και εδώ είναι το παράδοξο: ενώ σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να μου μοιάσει η κόρη μου φαντάζομαι τον τρόμο της όταν ανακαλύψει ότι κατά βάθος είμαστε -σχεδόν- ίδιες....
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου