Για την Αριέττα (μου)

Τρεις μέρες μετά, ένα χρόνο αργότερα και αντί να σε κουβαλώ εντός μου σε κρατώ αγκαλιά τις νύχτες όταν ξυπνάς τρομαγμένο, κλαίγοντας με παράπονο, με μισόκλειστα μάτια στο αδρό σκοτάδι και σε καθησυχάζω με νανουρίσματα. Σε κρατώ αγκαλιά τις μέρες που ο ήλιος τρυπά τα φυλλώματα των δέντρων και ο αέρας θροΐζει ανάμεσά τους. Κι εσύ βλέπεις με θαυμασμό αυτές τις απειροελάχιστες κινήσεις και συνθέτεις φύλλο φύλλο τον κόσμο σου.

Ήθελα να σου πω μικρή μου ότι σε περίμενα καιρό. Ίσως περισσότερο καιρό από όσο θα περίμενε κανείς. Κι ενώ έκανα όνειρα διαφορετικά και πεζά, που έπιαναν χώρο άσκοπο και κάποια από αυτά ήταν κάλπικα και αταίριαστα για μένα, ήρθες... Εμφανίστηκες τόσο αθόρυβα, μια Παρασκευή πρωί έκανες αισθητή την παρουσία σου με ένα ζωγραφισμένο +...

..και μετά...

Μετά μεγάλωνες μέσα μου και κάθε μήνας μετριόταν με εκατοστά: 4 cm, 6 cm, 18 cm... Κάθε βδομάδα μετριόταν με αφουγκράσεις, με αδημονία, με αγωνία, με λαχτάρα, με ανεπαίσθητες κολυμβητικές κινήσεις...

Ήρθες τόσο απρόσμενα νωρίς, αντί για Δευτέρα Τρίτη, πρωί 09 και 52 (αλλά στα χαρτιά σου πρόσθεσαν ένα λεπτό παραπάνω). Εγώ κρατώ το 52, όχι λόγω του πανάρχαιού μου πείσματος αλλά γιατί έτσι καταχωρήθηκε στα αυτιά μου. Όταν σε πρωτοαντίκρυσα, μικρό και ζαρωμένο, χαμένο σε έναν χαώδη άγνωστο κόσμο, μικρά άχρωμα μαργαριταράκια κύλησαν (και ακόμη κυλούν όταν σκέφτομαι Τη στιγμή της συνάντησής μας).
Τόσο εύθραυστο, τόσο απροστάτευτο, τόσο μικρό, ήρθες και κούρνιασες στη αγκαλιά μου, και συνδέθηκες αμέσως μαζί μου.

Νομίζω, πως τρεις μέρες μετά και έναν χρόνο αργότερα ποτέ δεν είναι αργά να σου πω “καλώς ήρθες, να μας ζήσεις, να σε χαιρόμαστε”. Και να σου πω πως θα σε αγαπώ για πάντα. Γιατί πάντα σε αγαπούσα, από τότε που σε περίμενα.


ΥΓ: Αυτό το κείμενο έπρεπε να είχε γραφτεί στις 27. Τότε που το νέο ήταν πια επίσημο, και είχε περάσει με επιτυχία το τεστ... Κάλλιο αργά, έτσι;