Όλη τη μέρα παλεύεις να αδειάσεις ό,τι πήγε στραβά, ό,τι μπαίνει ανάμεσα, ό,τι αλλάζει τα σχέδια σου, σταγόνα σταγόνα, κι όμως αυτό ξανάρχεται και πάλι πίσω. Όταν δεν έχεις την τόλμη να το λύσεις τελικά από μόνο δε λύνεται. Δεν είναι κλισέ. Είναι πραγματικότητα... Είναι σαν τις παλιές κασέτες που γράφαμε τραγούδια για να τα ακούμε ξανά και ξανά και ξανά μέχρι να γράψουμε την επόμενη. Βέβαια η κασέτα είχε δυο πλευρές, και οι δύο διασκεδαστικές. Τι γίνεται όμως όταν είσαι ανάμεσα σε αυτές ή μία από τις δύο πλευρές; (Ανα)μασάς τα λόγια σου ή παίζεις το ίδιο τραγούδι για να είναι όλοι χαρούμενοι;
Είμαι προβληματισμένη: η ανεξαρτησία κοστίζει, μέχρι πριν λίγο καιρό την πλήρωνα και με ΦΠΑ και με Απόδειξη. Τώρα, το βλέπω στα μάτια σου, θέλεις να κάνω εκπτώσεις και να ρίξω τις τιμές, να παίξω την ίδια κασέτα. Κι εγώ πατώ το play...
ΥΓ Ο φίλος μου ο B έχει δίκιο: μακριά και αγαπημένοι. Ούτε καν το αγαπημένοι είναι ζητούμενο. Το μακριά είναι.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου