Πάνω που είχα αρχίσει να τακτοποιώ την προηγούμενη ζωή μου σε κουτιά και σακούλες και να την αποθηκεύω στο πατάρι και να αποδέχομαι τα ηλικιακά όρια και τις κόκκινες γραμμές, ήρθες.
Και μου πρόσφερες αυτό το υπέροχο δώρο που χαμογελάει γλυκά και χαριτωμένα, που κλαίει ακόμη πιο χαριτωμένα, που με κοιτάζει με αγάπη μέσα στα μάτια, που βολεύεται στην αγκαλιά μου ζητώντας καταφύγιο και ασφάλεια, που μου πιάνει τον αντίχειρα και τον τραβάει προς το μέρος της, που δέχεται τα χάδια με ευχαρίστηση και γουργουρητά...
Πάνω που είχα αρχίσει να μην πιστεύω στα όνειρα ξεκίνησαν πάλι να ενεργοποιούνται από μία τσιριχτή φωνούλα...
Και το ποτέ μου το εναπόθεσα στο κάποτε...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου