Στην απώλεια δεν υπάρχει λιακάδα, ούτε λυτρωτική βροχή, ούτε δροσερό αεράκι, ούτε χιόνι απαλό που πέφτει και σκεπάζει τα άσχημα.
Υπάρχει κρύο. Κυρίως, παγετώνες που ακινητοποιούν κάθε σκέψη, κάθε μέλος και σε αφήνουν σοκαρισμένο, έκπληκτο, να μην πιστεύεις ό,τι σου ανακοινώθηκε...
Σαν αλάτι που πέφτει σε πληγή που τσούζει και δεν πρόκειται ποτέ να επουλωθεί...
Καμία λέξη, συμπονετική, υποστηρικτική, δεν πρόκειται να λειτουργήσει ως γάζα. Απλώς και πάλι ο χρόνος θα κάνει το θαύμα του.
Γιατί στις απώλειες ένα θαύμα πάντα κάνει την ανατροπή.
ΥΓ.: Για τον Χρήστο και την Τάνια
* Διάφανα Κρίνα
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου