Όνειρα...

Δεν ξέρω αν έχει αξία να μάθεις την απάντηση στο αν κοιμάσαι αγκαλιά με το ψέμα σου ή αν ξυπνάς αντικρίζοντας την αλήθεια σου.
Σημασία έχει να γυρίζει.
Κι ό,τι κι αν σημαίνει αυτό -πραγματικός ή φανταστικός κόσμος - ο σκοπός σου, η επιθυμία σου, το όνειρό σου να κάνει αυτή την κίνηση να αξίζει....

Παρασκευή 27 Αυγούστου

Πίσω από την ημερομηνία, κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει μία ιστορία.
Αλλά σου λέω μόνον αυτό, επειδή δεν ξέρεις και ποιος άλλος μας βλέπει:

Είναι η τυχερή μας μέρα.....

Ποιος διψάει για λίγο ουρανό...

..ας σηκώσει το χέρι!

Αυτό το υπετιμημένο μπλε ρεταλάκι ατμόσφαιρας που σκάει μύτη από το μπαλκόνι του φασόν νεόδμητου διαμερίσματος ή ενός παλιού ανακαινισμένου. Αυτό θέλουμε όλοι...
Να κατοικήσουμε σε ένα κομμάτι ουρανού που περιμένει τις νέες ιστορίες ιδιοκτητών που θα αποτυπώσουν στους τοίχους, τους νέους ήχους που θα γεμίσουν τα άδεια δωμάτια, τη νέα μυρωδιά των νεοφερμένων που θα εμποτίσει τις γυψοσανίδες, τα νέα φιλιά που θα απλωθούν στο χώρο, τα γέλια που θα κουδουνίζουν στην εξώπορτα, τα δάκρυα που θα κάνουν στάμπες στο παρκέ....

Το παρελθόν που θα στριμωχθεί με επιμέλεια στις ντουλάπες και τα πατάρια, το μέλλον θα κρεμαστεί με ένα μελωδικό mobil, το παρόν θα έχει φούριες...

Και εκεί, μεταξύ των άδειων δωματίων και της ανακαινισμένης σκόνης, με ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες - θα κάνει ρεύμα και θα μπαίνει φως - θα μαρκάρουμε το δικό μας κομμάτι, που δε χρειάζεται δάνειο ή προσημείωση. Μόνο όνειρα χωρίς προθεσμιακή καταβολή και χωρίς δόσεις. Αυτά πάντα ήταν δωρεάν.

ΥΓ. Τελικά τι μας συμφέρει: να είμαστε ιδιοκτήτες ή διαχειριστές στη ζωή (μας);

Μήπως φταίνε τα φεγγάρια...;

Επιστροφή στην πόλη. Cut.

Χάρτινο το φεγγαράκι είναι πιο ρομαντικό, τελικά, αν με πίστευες λιγάκι... Cut.

Κι όταν θες να το δεις ρισκάρεις να στριμωχθείς στις συμπληγάδες του κόσμου στο πλακόστρωτο της Αεροπαγείτου; Cut.

ΥΓ. Την επόμενη φορά θα μιλήσουμε για τους πανσεληνιασμένους που δεν εννοούν να μεγάλωσουν ούτε ένα δράμι, να ψηλώσουν ούτε μια ούγια, να καταλάβουν πως αυτός που φταίει πρώτος και με διαφορά είναι ο εαυτός τους και η οπτική γωνία που έχον στήσει το παρατηρητήριό τους. Από εκεί ξεκινούν το σιωπηλό, μίζερο, μεμψίμοιρο αντάρτικό τους... Τι κρίμα... Κανείς σε μέγεθος L, βλέπεις το XL η βιομηχανία της μόδας επιμένει να το αγνοεί επιδεικτικά... Και όλοι να χωρούν σε αυτό το τσιτωμένο Small...