Ψιτττττ.... να σου πω....

Μία και σήμερα!
Και μετά διακοπές!

ΥΓ Το άλλο στο είπα; Με χαλάει το... κλίμα, ξέρεις ποιο. Απλώς το γράφω κιόλας για να μην ξεχνάω πόσο με χαλάει.

Η φωτογραφία (σου)

Σε μια εικόνα ο καθένας ταξιδεύει όπου και όπως θέλει είτε μετ' επιστροφής είτε one way....

Το πρώτο που είδα σε σένα ήταν η φωτογραφία σου...
Μια παγωμένη εικόνα, μία χαρούμενη στιγμή, μία γλυκιά σκέψη, ένα δέκατο του δευτερολέπτου...
Εσύ αγκαλιά με τη Yianna.

Καλύτερη, μεταξύ μας, σύσταση δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Οι λέξεις εξαϋλώνονται, αιωρούνται και ξεχνιούνται. Οι συνήθειες μας αλλάζουν, η πίεση μας αλλοιώνει, η καθημερινότητα μας αφομοιώνει. Μια εικόνα, όμως, μένει να (σε) θυμίζει, κουβαλάει -λες- χιλιάδες στιγμές στα χρώματά της και όσο κι αν ξεθωριάσουν με το χρόνο τόσο περισσότερη αξία αποκτά εκείνο το μοναδικό κλικ (αλήθεια, πιο ευλογημένη κίνηση του δακτύλου - κλικ - δεν υπάρχει...)

Σε μια εικόνα ο καθένας ταξιδεύει όπου και όπως θέλει είτε μετ' επιστροφής είτε one way...

Μάντεψε τι επέλεξα.

ΥΓ Nad ευχαριστώ για photoshop.

δεν...

Δεν είμαι οι άλλοι...
...ούτε αυτό που θέλουν να βλέπουν οι άλλοι. Δεν περιμένω την επιβεβαίωσή τους για να σταθώ όρθια, να αποφασίσω, να επιλεξω, να ρισκάρω, να προχωρήσω, να πάω παρακάτω. Δεν τρέφομαι ούτε με τις αυταπάτες των άλλων. Προτιμώ τις δικές μου. Αυτές που αποτελούν εξαίρεση στους δήθεν κοινωνικούς κανόνες.

Δεν είμαι ο σύντροφός μου...
...είμαι εκείνη που έχει σαφή όρια, που παίρνει και δίνει, δέχεται προσφορές και προσφέρεται, που αγαπά και αγαπιέται. Αν αύριο δεν υπάρχει σύντροφος εγώ θα συνεχίσω να πορεύομαι. Δεν είμαι κισσός, σαν βουκαμβίλια ανθίζω δίπλα του αλλά δεν τον χρησιμοποιώ ως τοίχο για να με στηρίξει. Αυτή είναι η καθημερινή μου προσπάθεια.

Δεν είμαι η δουλειά μου...
...είμαι ο τρόπος που επιλέγω να εργαστώ, αυτό που αγαπώ να κάνω χωρίς να στοχεύω σε ένα επίπλαστο κύρος που σου δίνει η θέση ή επαγγελματική σου ιδιότητα. Αν αύριο δεν υπάρχει η θέση, θα υπάρχει η τεχνογνωσία και η εμπειρία που απέκτησα. Αυτό είναι η δύναμή μου.

ΥΓ Δύο και σήμερα. Δεν είμαι φυλακισμένη. Αλλά όλο και τελευταία νιώθω τη σιδερόμπαλα στο πόδι μου πιο βαριά. Αυτή είναι η αδυναμία μου.

Συνένοχοι είμαστε όλοι στην τρέλα...

Κάποιοι άνθρωποι μπερδεύουν την ειλικρίνεια με τη θρασύτητα, την ευθύτητα με την κακόπιστη κριτική, κάποιοι άλλοι την υποστήριξη με τη συμμετοχή σε κακόβουλα ή μη σχόλια, κάποιοι άλλοι απλώς “πνίγονται” με την κωλοκατάσταση και ξερνούν ό,τι προσωπικό γνωρίζουν με στόχο να πληγώσουν αλλά μην πληρώσουν....

Θεωρούν τον εαυτό τους “υπεράνω” αλλά αν υποψιαστούν ότι ο απέναντί τους κρατάει πιστόλι πολύ ευχαρίστως θα του πετάξουν πέτρα χωμένοι στο επαγγελματικό τους κουστουμάκι για να πάρουν το αίμα τους πίσω... Κάποιοι μπερδεύουν τόσο τις καταστάσεις και μπερδεύονται τόσο πολύ...

Αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του...

Όποιος αρνηθεί ότι δεν έχει καμία ευθύνη επειδή δεν είπε κάτι αλλά απλώς άκουσε τον άλλον (ανα)μασώντας αδηφάγα τις λεπτομέρειες....
Όποιος αρνηθεί ότι δεν έχει καμία ευθύνη επειδή άκουσε κάτι και το ξόδεψε άπληστα, έπειτα, με κάποιον...
Όποιος αρνηθεί ότι δεν έχει καμία ευθύνη επειδή ανακύκλωσε, συμβούλεψε, συμμετείχε....
τότε δεν κρύβεται ούτε από τον κόσμο, ούτε πίσω από το γραφείο του, ούτε πίσω από το δάκτυλό του: κρύβεται από τον εαυτό του.


ΥΓ Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι. Χρειαζόμαστε πολλές κουταλιές ζάχαρης για να φύγει η πίκρα από το στόμα μας, και οι καιροί είναι δύσκολοι, σέρνονται και διαβήτες....

TGIF? Δε νομίζω....

Ps Thanks Evan...

2 εικόνες και 1 τραγούδι

Εικόνα πρώτη: Έχω κρατήσει το δάκρυ σου, Σαββάτο απόγευμα στην άκρη της κουζίνας, στην σκέψη μου έντονα...
Έμοιαζε σαν εκείνο το μικρό λεμονάκι που το απομυζάς και το στίβεις και αντί να ξερνά το χυμό του δακρύζει: μια σταγόνα εδώ, μια σταγόνα εκεί... Χωρίς ξυνίλα στη γεύση, πικρή και γλυκιά ταυτόχρονα... Ανατρίχιασα...

Εικόνα δεύτερη: Η ιδιόχειρη φούξια συγνώμη σου μετέωρη στάθηκε μεταξύ του τραπεζιού και του πατώματος... Η κόλλα την συγκράτησε και δεν έπεσε κάτω από το ξαφνικό ρεύμα. Ένιωσα ένοχη. Δυο χέρια όλα κι όλα, τι να πρωτοαγκαλιάσω και πόση παρηγοριά να προσφέρω με δυο χάδια, τρία μουλιασμένα φιλιά και πέντε σφιχτές αγκαλιές; Κανονικά εγώ έπρεπε να σε είχα προλάβει στη συγνώμη και - πάλι - με κέρδισες στη στροφή. Στο άθλημα δύο εύστοχες λέξεις (που ήσουν;) και ένα δάκρυ παίρνεις χρυσό μετάλλιο. Δικαίωμα.

Ακούγεται κατόπιν συνταγής ιατρού

See through in the sunlight
She wore lemon
But never in the daylight
She's gonna make you cry
She's gonna make you whisper and moan
And when you're dry
She draws her water from the stone

And I feel
Like I'm slowly, slowly, slowly slipping under
And I feel
Like I'm holding onto nothing

She wore lemon
To colour in the cold grey night
She had heaven
And she held on so tight

A man makes a picture
A moving picture
Through the light projected
He can see himself up close
A man captures colour
A man likes to stare
He turns his money into light to look for her

And I feel
Like I'm drifting, drifting, drifting from the shore
And I feel
Like I'm swimming out to her

Midnight is where the day begins
Midnight is where the day begins
Midnight is where the day begins

Lemon
See through in the sunlight

A man builds a city
With banks and cathedrals
A man melts the sand so he can
See the world outside You're gonna meet her there
A man makes a car She's your destination
And builds roads to run them on You gotta get to her
A man dreams of leaving She's imagination
But he always stays behind

And these are the days
When our work has come assunder
And these are the days
When we look for something other

Midnight is where the day begins

Midnight is where the day begins

A man makes a picture
A moving picture
Through the light projected
He can see himself up close You're gonna meet her there
A man captures colour She's your destination
A man likes to stare There's no sleeping there
He turns his money into light She's imagination
To look for her Lemon
She is the dreamer
She's imagination She had heaven
Through the light projected
He can see himself up close She wore lemon