Ξέρεις από βέσπα;

Από τα παιδικά μου χρόνια άκουγα το γουργουρητό της στη διπλανή αυλή. Η βέσπα του κυρ Θοδωράκη. Σε χρώμα ουρανί, αυθεντική ιταλική σφίγγα, με τη καλλιγραφική της μάρκα, από μέταλλο, στο πάνω αριστερό μέρος της ποδιάς της. Την είδα το Πάσχα ξανά που επισκέφτηκα την γενέτειρά μου, ακόμη υπάρχει και η ουρανί βέσπα και ο κυρ Θοδωράκης. Και οι δυο γερασμένοι και σπασμένοι, όμως μάχιμοι! Θυμάμαι που φόρτωνε όλη την οικογένεια για να πάνε για μπάνιο στις Αλυκές. Αυτός μπροστά με τον πιτσιρικά να στέκεται στα δυο του πόδια και να πιάνεται από το τιμόνι, η κυρά Λένη πίσω κρατώντας αγκαλιά την παιδική μου φίλη. Μαντήλι απαραίτητο στο κεφάλι. Η κυρά Λένη. Κράνος; Ένα αγνώστου προελεύσεως λευκό δερμάτινο με μία γραμμή κοκκινομπλε στη μέση που του έμπαινε και δεν του έμπαινε. Έτσι, για τα μάτια της αστυνομίας όχι για την ασφάλειά του. Πολλές φορές έτρεχα ξωπίσω τους, να τους προφτάσω με την κρυφή ελπίδα ότι θα με έπαιρναν μαζί τους (που θα με έβαζαν;). Ποτέ δεν τους πρόλαβα και έμενα να ακούω τον ήχο από την εξάτμιση που ξεμάκραινε, όπως και εκείνοι, μέχρι να στρίψουν τη γωνία και να τους χάσω από το οπτικό μου πεδίο.
Κάθε φορά που έβλεπα τη «Dolce Vita» του Φεντερίκο Φελίνι ή το «Caro Diario» του Νάνι Μορέτι ήθελα και εγώ να φορέσω ένα μπλε μαντήλι στο κεφάλι, ένα κόκκινο μπλουζάκι στενό με ένα μπλε παντελόνι, με μια ζώνη που ασφυκτικά θα έδενε στη μέση, έτσι να διαχωρίζει το σώμα τόσο θηλυκά, και να καθόμουν στην πίσω θέση, με τα πόδια να κρέμονται σαν κρίνοι στο μπαλκόνι, και να αγκαλιάζω Εκείνον που θα την οδηγούσε στην άσφαλτο και θα μου τραγουδούσε, τουλάχιστον κάτι Ιταλικό, δεν δέχομαι συμβιβασμούς σε αυτό.
Κατάφερα, αργότερα, να ταξιδέψω ως συνοδηγός σχεδόν σε όλη την Ευρώπη (εντάξει όλη δεν την λες, διέσχισα την Ιταλία, την Αυστρία, τη Γερμανία, τη Νότια Γαλλία, την Πορτογαλία και από την άλλη πλευρά έφτασα μέχρι Κύπρο) με διάφορες μηχανές μεγάλου κυβισμού αλλά όχι με μία βέσπα. Και όχι με Εκείνον. Οδήγησα και εγώ για πολλά χρόνια ένα τρισάθλιο γιαπωνέζικο παπί, μέχρι που το έφερα στην Αθήνα και το άφησα να μαραζώνει και να σαπίζει σε μία πυλωτή, προηγούμενου σπιτονοικοκύρη μου.
Ωστόσο κρυφός καημός να κινούμαι με μία βέσπα. Δεν έχει σβήσει. Ακόμη κι αν εσύ δεν ξέρεις να την οδηγάς, δεν πειράζει. Θα το έκανα εγώ, για χάρη σου. Όπως η Audrey Hepburn καθισμένη πλαγίως με τον Gregory Peck να οδηγεί μια Vespa στην ταινία «Roman Holiday» θα περιηγηθούμε στην πανέμορφη Ρώμη. Αρκεί να βρω το κατάλληλο μαντήλι...