(σκέψη)

Μόνο η βροχή και το χιόνι είναι ουρανοκατέβατα. Για όλα τα άλλα ψάχνουμε και παλεύουμε.

χαμένος κόπος

-Τι συμβαίνει; Γιατί τόση αναταραχή σήμερα; Μήπως επειδή είναι Δευτέρα;

-Λόγω οικονομικής κρίσης γκρινιάζουν Δον..

-Δεν το έκαναν από πάντα;

-Τώρα που το λέτε έχετε ένα δίκιο... Θέλετε να τους αναλάβω προσωπικά;

-Όχι, κάποια στιγμή όλοι πρέπει να μάθουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Ο νεκρός δεν μπορεί να δουλέψει...

-Σωστά Δον, αλλά μέσα τους είναι από χρόνια πεθαμένοι, και δεν το ξέρουν. Να τους το πει κάποιος τουλάχιστον, για να πάψουν να ανησυχούν;

-Είπαμε: είναι νεκροί, όσο και να τρίψουμε τους νεκρωμένους τους ιστούς το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο... Χαμένος κόπος

Lemon RX: Αν η μέρα πέρασε χωρίς να ξεκαρδιστείς τουλάχιστον τρεις φορές βάλε μία κωμική σειρά στο DVD σου (ή ό,τι σε κάνει να γελάς) μετά φαγητού, προτού πέσεις για ύπνο.

ταπεινή ομολογία

Δεν μπορώ να γίνομαι σύμμαχος στις παραπονεμένες τους ψυχές.
Δεν είμαι τόσο ανεκτική όσο θέλουν να πιστεύουν.
Απλώς κάνω και εγώ, όπως όλοι, τον μαλάκα...

Just a simple thought: Μερικοί άνθρωποι νιώθουν ντροπή που ντρέπονται. Μπορεί να ντρέπεσαι επειδή ντρέπεσαι που ντρέσεπαι. Ως ανθρώπινα πλάσματα είμαστε συχνά πολύ δημιουργικοί στο να βρίσκουμε τρόπους να κάνουμε τα προβλήματά μας χειρότερα...

χρόνια σου πολλά

(να) σε χαίρομαι!!!

Lemon ancient thought: Bίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος.

οι τρομοκράτες πιάστηκαν....

αλλά η επαγγελματική και η οικονομική τρομοκρατία μένει... Κανένας δεν παίρνει την ευθύνη της επίθεσης, κανένας δεν αντιστέκεται. Η γκρίνια αιωρείται ως το μοναδικό καταφύγιο των τρομοκρατημένων...

Ξέρεις από βέσπα;

Από τα παιδικά μου χρόνια άκουγα το γουργουρητό της στη διπλανή αυλή. Η βέσπα του κυρ Θοδωράκη. Σε χρώμα ουρανί, αυθεντική ιταλική σφίγγα, με τη καλλιγραφική της μάρκα, από μέταλλο, στο πάνω αριστερό μέρος της ποδιάς της. Την είδα το Πάσχα ξανά που επισκέφτηκα την γενέτειρά μου, ακόμη υπάρχει και η ουρανί βέσπα και ο κυρ Θοδωράκης. Και οι δυο γερασμένοι και σπασμένοι, όμως μάχιμοι! Θυμάμαι που φόρτωνε όλη την οικογένεια για να πάνε για μπάνιο στις Αλυκές. Αυτός μπροστά με τον πιτσιρικά να στέκεται στα δυο του πόδια και να πιάνεται από το τιμόνι, η κυρά Λένη πίσω κρατώντας αγκαλιά την παιδική μου φίλη. Μαντήλι απαραίτητο στο κεφάλι. Η κυρά Λένη. Κράνος; Ένα αγνώστου προελεύσεως λευκό δερμάτινο με μία γραμμή κοκκινομπλε στη μέση που του έμπαινε και δεν του έμπαινε. Έτσι, για τα μάτια της αστυνομίας όχι για την ασφάλειά του. Πολλές φορές έτρεχα ξωπίσω τους, να τους προφτάσω με την κρυφή ελπίδα ότι θα με έπαιρναν μαζί τους (που θα με έβαζαν;). Ποτέ δεν τους πρόλαβα και έμενα να ακούω τον ήχο από την εξάτμιση που ξεμάκραινε, όπως και εκείνοι, μέχρι να στρίψουν τη γωνία και να τους χάσω από το οπτικό μου πεδίο.
Κάθε φορά που έβλεπα τη «Dolce Vita» του Φεντερίκο Φελίνι ή το «Caro Diario» του Νάνι Μορέτι ήθελα και εγώ να φορέσω ένα μπλε μαντήλι στο κεφάλι, ένα κόκκινο μπλουζάκι στενό με ένα μπλε παντελόνι, με μια ζώνη που ασφυκτικά θα έδενε στη μέση, έτσι να διαχωρίζει το σώμα τόσο θηλυκά, και να καθόμουν στην πίσω θέση, με τα πόδια να κρέμονται σαν κρίνοι στο μπαλκόνι, και να αγκαλιάζω Εκείνον που θα την οδηγούσε στην άσφαλτο και θα μου τραγουδούσε, τουλάχιστον κάτι Ιταλικό, δεν δέχομαι συμβιβασμούς σε αυτό.
Κατάφερα, αργότερα, να ταξιδέψω ως συνοδηγός σχεδόν σε όλη την Ευρώπη (εντάξει όλη δεν την λες, διέσχισα την Ιταλία, την Αυστρία, τη Γερμανία, τη Νότια Γαλλία, την Πορτογαλία και από την άλλη πλευρά έφτασα μέχρι Κύπρο) με διάφορες μηχανές μεγάλου κυβισμού αλλά όχι με μία βέσπα. Και όχι με Εκείνον. Οδήγησα και εγώ για πολλά χρόνια ένα τρισάθλιο γιαπωνέζικο παπί, μέχρι που το έφερα στην Αθήνα και το άφησα να μαραζώνει και να σαπίζει σε μία πυλωτή, προηγούμενου σπιτονοικοκύρη μου.
Ωστόσο κρυφός καημός να κινούμαι με μία βέσπα. Δεν έχει σβήσει. Ακόμη κι αν εσύ δεν ξέρεις να την οδηγάς, δεν πειράζει. Θα το έκανα εγώ, για χάρη σου. Όπως η Audrey Hepburn καθισμένη πλαγίως με τον Gregory Peck να οδηγεί μια Vespa στην ταινία «Roman Holiday» θα περιηγηθούμε στην πανέμορφη Ρώμη. Αρκεί να βρω το κατάλληλο μαντήλι...