Θέλω να γράφω, είπα. Και η συμβουλή του ήταν ή εξής: “Πελέκησε και βγάλε προς τα έξω τον αληθινό σου εαυτό. Και άσ' τον να πέσει. Μια αλήθεια. Αυτό γράψε”.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να γράψω καμία αλήθεια γιατί απλώς, τόσα χρόνια, εξασκήθηκα στην υπεκφυγή, στις δικαιολογίες, σε αθώα ψέματα, μισοτελειωμένες φράσεις και σιωπές.
Η αλήθεια είναι ότι στη δουλειά υποστηρίζω ότι “κρατάω τις ισορροπίες” ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που θέλω να κάνω είναι να ουρλιάξω καταθέτοντας στα μούτρα τους ένα αυταρχικό -έτσι ακούγεται και έτσι διαβάζεται- “Σκάστε και κάντε τη δουλειά σας χωρίς γκρίνια επιτέλους”...
[Οκ, το αναγνωρίζω: το να εργάζεται κάποιος με διάθεση lollipop και καραμελένια φρουτένια όρεξη που την μοιράζεται με τους άλλους πολύχρωμους συνάδελφους ανήκει στην εργασιακή κατηγορία εκείνων που βαράνε drugs και παστώνονται στα ψυχοφάρμακα. Δεν εννοώ αυτό. Λίγη ευγένεια, ίσως;]
Η αλήθεια είναι ότι στις παρέες οι ζωές των άλλων μου φαίνονται τόσο βαρετές, άνευρες και αδιάφορες, κι όμως τις ακούω με ένα τραγικά πραγματικό ενδιαφέρον...
Η αλήθεια είναι ότι στην προσωπική μου ζωή μερικές φορές χάνω το νόημα της αλήθειας αφού το μόνο αυτονόητο για μένα είναι το χθες ενώ το αύριο, το μαζί και το πάντα δεν υπάρχουν στη χώρα του δεδομένου.
Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι τον πόνο...
Yellow quote: «Οι δικές σου λέξεις ισχύουν για τη δική σου πραγματικότητα. Οι δικές μου για τη δική μου». Μπέργκμαν, Φθινοπωρινή Σονάτα
2 σχόλια:
Ο πόνος και ο φόβος. Ο φόβος για το τι θα γίνει αν... Αν πεις στον άλλο όσα αισθάνεσαι, αν πεις την αλήθεια που πονάει, αν πεις μεγάλα λόγια που δεσμεύουν και δημιουργούν προσδοκίες... Πολύς φόβος, αλλά μήπως αρκεί να βλέπουμε που και που την φωτεινή πλευρά της ζωής, λεμονάκι?
http://www.youtube.com/watch?v=u2UP86bciVA
Σωστά, αν...
Αλλά αυτό το αν είναι πάντα τόσο υποθετικό και πάντα το συνοδεύουν αποσιωπητικά.
Ωστόσο, την κίτρινη πλευρά που είναι και η πιο φωτεινή βλέπω, άσχετα αν καμιά φορά γίνεται... κιτρινιάρικη.
Have a yellow day!
Δημοσίευση σχολίου