Τα τελευταία 5 χρόνια

Τα τελευταία 5 χρόνια έμαθα πως η ζωή μπορεί να εκπλήξει και να ανατρέψει ό,τι είχα κατά νου.

Τα τελευταία 5 χρόνια άλλαξα τον τρόπο να αγαπώ, άλλαξα τον τρόπο να αγκαλιάζω, άλλαξα τον τρόπο να κάνω πράγματα καθημερινά. Όλα έχουν στόχο, εσένα, και σκοπό, εσένα και εκείνη.

Κι αν τότε, εκείνη την Παρασκευή δεν γνωριζόμασταν ίσως τα 5 τελευταία χρόνια να ήταν μία ευθεία γραμμή, ένα ακόμη αδιάφορο και βαρετό status στο facebook.

Τα τελευταία 5 χρόνια μου άλλαξες ολόκληρη τη ζωή, έδωσες στην αγάπη κίνηση κι έκανες αυτή την κίνηση να αξίζει.

Σε αγαπώ πολύ, σε αγαπώ δυνατά, σε αγαπώ για πάντα.

Zen

Κοιτάζω εδώ και μέρες ένα βίντεο, από αυτά που κυκλοφορουν στα social media, ένα μωρό ημερών κάνει μπάνιο με μια εκπαιδευμένη μαία σε μία χώρα πολύ μακρινή από τη δική μας και σε έναν χώρο, επίσης πολυ μακρινό από τους δικούς μας. Ο ήχος είναι παρόμοιος με αυτός που ακούς σε ακριβοπληρωμένα spa, το μωράκι επιπλέει στο νερό και ενστικτωδώς παίρνει την εμβρυακή στάση, ακουμπώντας στα χέρια της μαίας, κλείνοντας τα μάτια και απολαμβάνοντας την ελευθερία της κίνησης του νερού, τις αργές κινήσεις σαν απαλά αγγίγματα φτερού της μαίας, την ευεργετική επίδραση του νερού στο δέρμα του, την ηρεμία, τη γαλήνη, την επίπλευση...

Το ζηλεύω αυτό το μωρό. Βλέπω το βιντεάκι ξανά, και ξανά και ξανά και νιώθω ότι επιστρέφω στη μήτρα, ότι γίνομαι κι εγώ μία μικρή μάζα σώματος που επιπλέει στο νερό της βρύσης και στροφιλίζεται και αφήνεται, αφήνεται σε αυτά τα δύο έμπειρα χέρια που το βοηθούν να ηρεμήσει, να ξεχάσει ότι είναι τόσο μικρό σε έναν απέραντο, χαοτικό κόσμο, να αφήσει τα δάκρυά του στην ακρούλα των ματιών του, να θυμηθεί από από που έρχεται και να νιώσει την οικειότητα των 9 μηνών, να ανακαλύψει τον κόσμο μέσω της αφής και να απολαύσει -επιτέλους - αυτό το υπέροχο, χαλαρωτικό μπάνιο.

Ζηλεύω αυτή τη στιγμή. Την απόλυτη αφοσίωση και ήρεμη φροντίδα της μαίας. Θα ήθελα κι εγώ, με αυτόν τον τρόπο να είχα κάνει το πρώτο μπάνιο στην κόρη μου. Να τη βουτούσα απαλά, να την κρατούσα σαν εύθραστη πορσελάνη και να την νανούριζα γλυκά μέσα στο νερό εκγυμνάζοντας τη μνήμη της και το σώμα της, εκπαιδεύοντάς τη στην απόλυτη ελευθερία του νερού. Θα είχαμε καιρό για τα “μη”, τα “όχι” και τις “απειλές” που θα την κρατούν σαν μαριονέτα σε κάθε της κίνηση, θα την περιορίζουν σε καταναγκασμούς και θα της στερούν την αυθόρμητη (και επικίνδυνη) πολλές φορές ελευθερία της κι η μόνη της ελπίδα θα είναι το βραδινό κολύμπι της στην μπανιέρα. Μέχρι τότε αυτό το μπάνιο spa θα ήταν η δική μας ώρα: η ώρα που θα επιστρέφαμε κι οι δυο σε έναν αρχέγονο κόσμο ηρεμίας, σε μία απόλυτη αίσθηση χαράς που μόνο η ελευθερία της έκφρασης χωρίς κανέναν σωματικό ή άλλο φραγμό μπορεί να σου δώσει.

Ζηλεύω. Αλλά και δεν παύω να ονειρεύομαι, ακόμη κι αν το νερό έχει στερέψει, πώς κάποια στιγμή ένα τέτοιο μπάνιο θα γίνει πραγματικότητα.

Υγ,: Μα πώς έχουμε φτιάξει έτσι τα σπίτια και τις ζωές μας. Τόσο επικίνδυνα. Μόνο τα μη χωράνε πια...