Στα δύσκολα σε θέλω...

σε δίλημμα

Ακόμη δεν έχω αποφασίσει ποια είναι η αγαπημένη μου λέξη:
"30-φιλάκι μου" ή "μαμάμ";

............

Πραγματικά δε νιώ-θω κα-λά.
Και δεν μπορείς να αντιληφθείς καν το μέγεθος...

kate's houses

Τα αγοράσαμε για να τα χαρίσουμε και τα κρατήσαμε. Σαν τα όνειρά μας. Τα φέραμε στο δανεικό σπίτι και τα βάλαμε πάνω από το τζάκι (είναι ακριβώς σαν αυτά της kate συν ακόμη δύο). Είναι ό,τι θα θέλαμε αλλά δεν έχουμε. Προς το παρόν.
Κάποια στιγμή θα στεγάσουμε τις σκέψεις μας κάτω, μέσα, πίσω σε έναν δικό μας χώρο. Ούτε μικρός, ούτε μεγάλος. Μόνο δικός μας, καθαρός, απλός, ζεστός, λειτουργικός όπου η κάθε του ζημιά ή βλάβη θα μπορεί να επιδιορθώνεται με μια κίνηση, μια ματιά, μια λέξη. Ένα λευκοπλάστ θα σκεπάζει τις τυχόν διαρροές, ένα πέρασμα μπογιάς σε ό,τι έχει ξεβάψει ή φουσκώσει από την υγρασία του ανελέητου καιρού, ένα λάδωμα στις μεταξύ μας κουβέντες, ένα βίδωμα για να είναι η βάση πιο γερή.
Ωστόσο ένα σπίτι δεν είναι μόνο χιλιάρικα ή δάνεια αλλά κάτι πέρα από αριθμούς: είναι ζωτικός χώρος, ελεύθερος... Και σκέφτομαι ότι όσο κι αν τα πορσελάνινα όνειρά μας βρίσκονται πάνω από το τζάκι για να μας θυμίζουν τα όνειρά μας, αν δεν καταφέρουμε να οριοθετήσουμε εμείς το προσωπικό μας οικόπεδο η καταπάτηση των άλλων είναι δεδομένη. Έχουμε ευθύνη όταν συνυπογράφουμε στα αόρατα συμβόλαια... Σωστά;