Λίγες σκόρπιες σκέψεις... μόνο και μόνο για να μου θυμίζουν τις σημαντικές αλλαγέςΣτις 24/9 μετακόμισα από βόρεια στα νότια, έπειτα από 10 ολόκληρα χρόνια, ούτε μία μέρα σκόντο. Ίσως η απεξάρτηση των βορείων να μου πάρει καιρό, να μη θέλω να αναρρώσω από τους παλιούς χειμώνες και τα δροσερά πρωινά αλλά χρειάζεται...
Είναι αυτό το βήμα που πρέπει να κάνεις, να προχωρήσεις, αυτό που είτε σε πάει μπροστά είτε σε ρίχνει στο κενό, ποτέ δεν ξέρεις τι υπάρχει κάτω από τα πόδια σου (ένα στρωμένο χαλί σε στέρεο πάτωμα ή σε σαθρό;). Ωστόσο είμαι αισιόδοξη αλλά τόσο μπερδεμένη.
Ανάμεικτα όλα στο συναισθηματικό μου μπλέντερ... τη μία χαίρομαι, την άλλη λυπάμαι, μετά το ξανασκέφτομαι, σε τυλίγω το πρωί μην κρυώσεις, ύστερα μετανιώνω που δεν νιώθω να αναρριγά το δέρμα μου στην υγρασία του πρωινού, έπειτα ρίχνω μια κλεφτή ματιά στη γαλήνια μπρούμυτα έκφρασή της, πίνω μια γουλιά καφέ και ξεκινώ την μέρα μου.
Θα μου πεις τίποτε δεν κρατάει για πάντα. Αν σ’ ανακουφίζουν οι αλήθειες πες το. Εγώ την πίστη μου στις αλήθειες των άλλων την έχασα. Μόνο μία με σώζει και με κρατά, η δική σου.
Τα άλλα, αυτά που νιώθω, ακατάστατα, ανάστατα, που δεν μπορώ να τα αποτυπώσω 100% -γαμώτο, πτωχεύσανε και οι λέξεις μου και αναζητούν λεκτικά δάνεια μπας και ξεπληρώσουν τα συντακτικά μου χρέη-άσε με να τα γράφω για να θυμάμαι τον στρόβιλο των σαρωτικών αλλαγών...
