“Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν είμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια είταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν είτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο είταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου...”.
Με ρώτησαν ποια φράση είναι η αγαπημένη μου και γιατί.
Δεν μπορούσα να βρω φράση. Δεν έχω τόσα πολλά τσιτάτα έτοιμα στο συρτάρι, ευκολοφόρετα. Μόνο αυτό το ποίημα. Μεγαλύτερο από φράση, δυνατότερο από σφαίρα.
Οι λέξεις του κάθε φορά ξαμολιούνται κατευθείαν στο δόξα πατρί και δεν έχουν αστοχήσει ούτε ένα γράμμα μέχρι τώρα.
Με συγκινεί πολύ αυτή η ακτινογραφία του δικού μου αγοριού που με περίμενε αλλά και της δικής μου καρδιάς που χτυπούσε.
Ο Τάσος Λειβαδίτης έχει καταφέρει με ένα ποίημα να μολύνει τα εκατομμύρια κύτταρά μου όμορφα... Φφφφ, παρατρίχα, αλλιώς θα με κατάπιναν αμάσητη οι γραφειοεξουσίες, όπως σας βλέπω και με βλέπετε (λέμε τώρα)...
